در سیستم هایی که به صورت سنتی راه اندازی شده اند، هر کدام از این قسمت ها به صورت مجزا و مستقل از هم فعالیت دارند و توسط اوپراتور های مجزایی کنترل می شوند و یا اینکه اصلاً کنترل اتوماتیکی برای آن ها وجود ندارد.
در مثال دیگر، کلیدهای برق در هر اتاق، فقط می توانند چراغ های آن اتاق را روشن و یا خاموش کنند و مستقل از اینکه نور وارده از پنجره به چه میزان باشد، کلیه حداکثر برق را به چراغ ها منتقل می کنند و حداکثر نور خود را منتشر می کنند.
ولی در یک ساختمان هوشمند به لطف سنسور هایی که تعبیه می شوند، می توان خیلی از سیستم ها را به صورت هوشمندانه کنترل و مدریت کرد.
سیستم های عمومی به کار رفته در یک خانه هوشمند شامل سه بخش می باشد:
سنسورها
کنترلرها
عملگرها
از نگاهی دیگر این سیستم هوشمند شامل مجموعه ای از تعدادی سنسور، تعدادی عملگر و یک سیستم کنترلی مرکزی می باشد که اطلاعات دریافتی از سنسورها مطابق با برنامه ای که از پیش تعیین شده توسط سیستم کنترلی مرکزی، پردازش شده و نتیجه نهایی جهت اعمال هدف به سمت عملگرها ارسال می شود.
سیستم عملگر (Actuator) می تواند شامل موارد زیر باشد:
دریچه سیستم تهویه
سیستم امنیتی و اعلان حریق
درب و پنجره های دارای قفل برقی
تابلوی،کلید و پریزهای برق
در بازکن برقی
و…
از جمله سنسورهایی که در این سیستم ها استفاده می شود، سنسور اندازه گیری فشار می باشد که به منظور اندازه گیری فشار و ارتفاع مخازن آب، فشار ورودی و خروجی می باشد.
از سنسورهای دیگری که در سیستم هوشمندبه کار گرفته می شود نیز می توان به موارد زیر اشاره کرد:
سنسورهای دما
سنسور حرکت
سنسور آلتراسونیک
سنسور های متصل به شیرهای کنترلی گاز،آب و…..
تجهیزات کنترلی در سیستم های هوشمند نیز شامل سیستم های زیر می باشد: